Heb jij ook last van één of meer van de volgende symptomen?

• Het gevoel hebben altijd ‘aan’ te staan, altijd alert zijn
• Je overweldigd voelen door emoties of juist afgestompt zijn
• Niet kunnen stoppen met denken, altijd ‘in je hoofd’ leven
• Voelen alsof je niet helemaal ‘in je lijf’ zit, onstabiliteit
• Angst en paniek(aanvallen), soms niet te verklaren
• Niet kunnen ontspannen
• Slecht slapen en/of nachtmerries
• Hartkloppingen
• Hyperventilatie of andere vormen van verstoorde ademhaling
• Kaakklemmen of knarsetanden
• Andere lichamelijke symptomen, zoals trillen, hoofdpijn, buikpijn, huiduitslag etc, zonder aanwijsbare lichamelijke oorzaak.

Je bent niet alleen en ook niet gek, dit zijn symptomen van een overbelast zenuwstelsel. Simpel gezegd: er zit een te grote lading in je lijf van stress en/of (oude) emotie. Steeds meer mensen hebben last van spanning, angst, trauma en/of stressklachten. Ons leven is veel voller en drukker geworden, we moeten steeds meer. En als er iets moeilijks gebeurt, wat bij iedereen wel eens zo is, dan hebben of nemen we vaak amper de tijd om het te verwerken. We gaan door, want we moeten sterk zijn, we kunnen vooral niet instorten. Daar hebben we echt geen tijd voor en ‘wat levert het eigenlijk op?’.

Dit heeft niet alleen effect op onszelf, maar ook op onze kinderen. Op onszelf als kinderen, onze kinderen en hun kinderen, enzovoort. Want deze trend is al een tijdje aan de gang en lijkt ook niet doorbroken te gaan worden voorlopig. 

Wat wij vaak voor normaal aannemen, is dat eigenlijk niet. Kinderen kunnen zich niet goed hechten aan ouders die altijd weg of druk zijn. En gespannen zijn als ze wel thuis zijn. En ouders kunnen er vaak niet veel aan doen dat ze zo vaak weg, druk en gespannen zijn, wanneer de maatschappij is ingesteld op tweeverdieners en de hypotheek niet meer te betalen is in je eentje. Hoe kun je je kind leren zijn of haar emoties te reguleren, als je zelf ontregeld bent?

Ook het onderwijssysteem gaat niet met zijn tijd mee. Sterker nog, er is bezuinigd tot op het punt dat er niet meer voldoende tijd en aandacht is om te kijken naar wat elk kind eigenlijk nodig heeft. Klassen worden groter, leraren moeten meer doen in minder tijd. Iedereen is chronisch overbelast: ouders, leerkrachten, hulpverleners en bovenal de kinderen. Gabor Mate schrijft hierover in zijn boek ‘The myth of normal’.

Met deze mythe van normaal, die eigenlijk allesbehalve normaal is, moeten we helaas wel omgaan. Gelukkig bestaan er technieken om angst, spanning en trauma te reguleren. Alleen leren we die helaas niet op school. We gaan vaak hopeloos lang door met (ver)dragen en leven ongemerkt in de overlevingsstand. Het probleem daarmee is dat de overlevingsstand niet gemaakt is om langdurig in te leven. Er komt een moment dat de lading van angst of spanning teveel wordt. Soms pas jaren of zelfs decennia na de oorzaak ervan. Soms juist als we ons eindelijk fijn en veilig voelen in ons leven. Dan voelt ons lichaam dat er ruimte is om de spanning te ontladen, of dat het nú acuut nodig is, maar ons brein begrijpt daar vaak niets van. En al die opgespaarde spanning is wel erg overweldigend. Wanneer het je niet meer lukt om je eigen angst of spanning te reguleren, kan ik je helpen. Ook hier werk ik weer vanuit de drie fases, zoals aangegeven op de homepagina. Bij stressklachten en PTSS is fase 3 erg belangrijk: ontladen d.m.v. lichaamsgerichte therapie en ademwerk.